Please scroll down for English
Bijna zeven jaar geleden reisde ik mee met een expeditieschip naar Antarctica. Ik reisde alleen en zou dus een kajuit delen. In Tierra del Fuego ontmoette ik mijn roommate: een zeventig jaar oude kranige dame.
Ik herinner me nog dat eerste moment dat ik Bithi zag. Eerlijk, ik vroeg me af wat ze in Antarctica kwam doen. Het was een avontuurlijke reis en Bithi was niet zo goed te been. Maar al snel werd duidelijk dat ze meer reiswijsheid had dan de rest van het schip. Ze trok haar plan. De landingen zouden moeilijk, zo niet onmogelijk, worden voor haar maar ze genoot volop van de reis en van wat ze wel kon doen.
Vestimentair was ze niet op de reis voorbereid. De meesten onder ons sleurden waterdichte ademende jassen en skibroeken mee. Bithi droeg lange rokken… Een detail dat door haar inspirerende persoonlijkheid met plezier door de crew werd opgelost, ze mocht kledij lenen van de assistent-expeditieleidster.
De meeste landingen bleef ze noodgedwongen aan boord van het schip. Vond ik erg jammer want we deelden niet alleen een kajuit maar ook de droom van het Witte Continent. Port Lockroy zou een makkelijkere landing worden en samen met de crew hielp ik haar om echt voet aan land te zetten in Antarctica.
Het was een once-in-a-lifetime reis en Bithi was een geweldige kajuitgenote. Aan boord hadden we intense gesprekken. Het afscheid was emotioneel. We wisselden adressen uit en ik beloofde haar wat foto’s na te sturen. Bithi had de reis meerwaarde gegeven en ik zou nog vaak aan haar terugdenken.
Na de reis bleven we brieven schrijven. In haar laatste brief liet ze me weten dat ze erg ziek was en geopereerd moest worden. Ik stuurde haar nog een kaartje om haar sterkte en veel beterschap te wensen. Met kerst stuurde ik haar nog een kaartje maar er kwam geen antwoord meer… Zou ze verhuisd zijn? Of zou ze… gestorven zijn? Ik vreesde voor het tweede.
Kan je dus geloven dat ik tijdje terug nogal schrok en vooral héél blij was dat ze in Het Laatste Nieuws stond, met haar trip naar Irak!
It’s a small world. Zou haar graag nog eens terugzien. Alle tips welkom!
A tribute to Bithi
Nearly 7 years ago, I travelled to Antarctica. I was travelling on my own and was going to share a room. In Tierra del Fuego I met my room mate: a 70 year old woman.
I can still recall the first moment I saw her. I was wondering what she was doing on this expedition trip. It was an adventurous expedition and she had difficulties to walk. Although she didn’t carry the appropriate clothing, she carried more wisdom than the rest of the expedition ship all together. The landings were going te be difficult for her but she was enjoying just being there.
At Port Lockroy, the expedition team moved the world to get her set foot on Antarctica. They lend her clothes and helped her in and out of the zodiac. I was very proud and happy for her.
Saying goodbye was very emotional. We promised to write letters. Meeting and talking to Bithi, surely added to the experience of visiting Antarctica. She travels without camera. She says she takes pictures with her mind. When she closes her eyes, she’s travelling again. I’ve often thought about this. It’s so true.
After the trip, we kept on writing letters. In her last letter, she wrote me that she was ill and needed surgery. I answered that I hoped she recovered quickly. My letter never got answered. I feared the worst. And then… the next year I saw her in a Belgian newspaper. She had been travelling to Iraq. It’s a small world. Yet too big. If anyone knows where she is now… I would love to see her again.