Hoe het begon…
20 oktober 2001. De dag dat ik voor het eerst in buitenwater ging duiken. Mijn eerste duik was in de Drie Vijvers in Adinkerke. Ik kreeg een knalroze pak aan met allerlei fluokleuren-accenten. Dat weet ik nog. En dat het eigenlijk al laat op het jaar was om nog doopduiken te doen, volgens de instructeurs. De laatste duiken van die eerste cursus zou ik op 11 november 2001 maken. In diezelfde Drie Vijvers. Het was al redelijk fris toen. Maar wat ik me ook nog herinner van die eerste duik was hoe tof ik het vond. In de Drie Vijvers liggen blokken waar metalen pinnen uitsteken. Met een beetje verbeelding leek het wel een wrak. Want dat wrakduiken dat had me ook altijd aangesproken. Hoewel mijn wens om op de Noordzee te gaan duiken toen nog op wat gelach onthaald werd: “Da’s niet voor beginners. Veel duiken en dan misschien…”.
Dive now, work later
Keurturnen, muziekschool, ritmische gymnastiek, zwemschool, toneel en ergens tussendoor ook nog snooker en pool,… Als kind had ik volgens mijn ma 101 hobby’s maar geen enkele voor lang. Ik begon enthousiast maar verloor al snel mijn interesse. Niks leek echt 100% mijn ding.
Met duiken vond ik meer dan een hobby. Het beheerst een groot stuk van mijn leven: mijn huis moest een gelijkvloerse berging hebben met spoelruimte, de koffer van mijn auto moet voldoende groot zijn en mijn levenstijl in het algemeen staat in het teken van duiken.
Hoe het ooit begon: zoals zovelen met een documentaire op tv – wellicht iets van Cousteau of op National Geographic. Het zou nog jaren duren voor ik de stap zou zetten. Nu is jeugdduiken al meer ingeburgerd. Toen leek het iets om later eens te doen, op vakantie.
Tot ik als jobstudente bij drie enthousiaste duikers terecht kwam. Ik vertelde hen dat ik graag eens op vakantie een cursus zou volgend. Ze raadden me aan dit toch in België te doen. Na mijn studies, dacht ik. Tot één van hen zei dat zij ook reeds als studente begon duiken. En een ander me zei dat hij een goede duikschool kende in Oostende. En zo geschiedde…
1000 duiken
Vandaag staat de teller plots op meer dan 1000 duiken. Heb ik het zelfs tot staff instructor geschopt, wat betekent dat ik mag assisteren bij het opleiden van andere instructeurs. Ik dook (en duik) veel in België en de buurlanden maar reisde ook de halve wereld rond (voor de statistieken: in die Drie Vijvers dook ik in totaal al 114 keer, ik logde 129 Noordzeewrakduiken en dook in 15 landen). Echt, ik kan me niet inbeelden hoe mijn leven er uit zou zien zonder duiken. Elke duik leer ik nog bij. Van ervaren duikers maar evenzeer van beginnende duikers. Bedankt aan al mijn buddy’s voor de duiken, de bijzondere ervaringen en de mooie vriendschappen.
Thanks, buddy’s!
Namen noemen is gevaarlijk want je vergeet snel iemand. Mijn excuses alvast maar er zijn toch een paar mensen die ik in het bijzonder wil vermelden: Melanie, Nathalie en Steve voor de push om er ook echt aan te beginnen, Ion aka Plop voor die eerste duiken, Adje voor de professionele organisatie en zoveel meer, John om me te doen groeien en in me te geloven als staff instructor – op naar MI ;-). Jan, Vincent, Luc en Els voor de vele Zeelandduiken, met jullie deed ik een pak ervaring op! Lieven G. voor de eerste Noordzeeduik, Daniël voor zoveel meer Noordzeeduiken, Tomas voor die prachtige Belgica-duiken, Ruben voor het jarenlange ’twee handen op één buik’ zijn – we made a great team! Tom, Jurgen, Walter en ‘Alain’ om samen het IDC-traject te doorlopen. De andere staff-leden voor het fantastische teamgevoel (Steven, Gregory, Laurent, Lieven, Daniël, Christophe,…). De buddies en leerlingen/studenten, zelfs de ‘moeilijke gevallen’ want daar leer ik vaak het meest van 😉 Jan en Martine voor de warme welkom in Cala Joncols en Nicolas, die zonder dat we het wisten mijn buddy was voor de 1000ste!
