Zeeziekte. Het is geen lachertje en ik kan er helaas van meespreken. Niet dat ik over de reling moet hangen ofzo (trouwens altijd met de wind mee, als je de behoefte hebt om over de reling te hangen!). Neen, ik voel me mottig en kan alleen maar denken: wanneer kan ik weer aan land. Of wanneer mag ik in het water springen want meestal zit ik op een boot om te duiken en eens onderwater heb je normaal gezien geen last meer van zeeziekte.
Vroeger had ik er nochtans geen last van. Mijn grootvader had een bootje en ik vond het geweldig om daar dan mee te mogen varen. Ik herinner me ook boottochtjes naar Engeland en op reis in Italië waar het gezelschap zeeziek was en ik er eigenlijk helemaal geen last van had.
Duiken op de Noordzee
Het begon allemaal met mijn eerste Noordzeeduik. Die Noordzee, dat is toch iets specialer, iets avontuurlijker en iets gevaarlijker. Extra stress die dus op mijn maag sloeg. Was de eerste en enige keer dat ik moest overgeven van zeeziekte. Vreemd, maar sindsdien ben ik dus makkelijk zeeziek, zonder overgeven.
Ik hou enorm van die Noordzeeduiken dus ik hield vol. Er waren wat trucjes: materiaal al klaarmaken in de haven, rustig naar de horizon blijven kijken, geen chocolade of chocolademelk drinken en bananen eten. Bananen kalmeren je maag en zijn het enige voedingsmiddel dat hetzelfde smaakt als het eruit komt, dan als het erin gaat.
Scopolamine
Het bleef behelpen en mijn buddies moesten me helpen met mijn zwemvliezen aandoen omdat ik me te mottig voelde. Eens in het water was ik een ander mens. Tot de schipper van onze boot me een medicijn met scopolamine aanraadde. Zowel in tabletvorm als in suppo’s te verkrijgen. Als je al zeeziek bent, zullen pilletjes niet echt meer helpen want je houdt ze niet binnen. Vandaar dus ook die suppo’s.
In het buitenland heb ik er een pak minder last van, van die zeeziekte. Zou te maken hebben met hoe de Noordzee rolt. Zo waren we enkele jaren terug gaan duiken in de baai van de Wash aan Engeland. 9 Beaufort en we moesten op de Humber gaan schuilen. Zowat iedereen aan boord zeeziek en ik had er geen last van.
De laatste dag duiken in Estartit had ik het dan wel weer vlaggen. We zouden twee duiken na elkaar doen maar ik moést van boord. Er stonden redelijk wat golven en ik voelde me erg mottig.
Toen ik naar Antarctica reisde en de Drake Passage moest trotseren, had ik ook mijn voorraad scopolamine mee. Ze kwamen van pas in een zeetje met golven van 12 meter… De crew was dankbaar dat ik een grote voorraad mee had. We hadden dan ook erg extreme omstandigheden. Een weekendje zeilen met een relatief platte zee en ik heb er wel last van. Er zit niet echt een logica in.
Heb jij ook last van zeeziekte? Wat zijn jouw trucjes? Deel het in de comments!
Leuke uitsmijter: Arno vertelt hoe het zit met die suppo’s, vanaf 1’20:
Wist je dat je ook last kan hebben van landziekte?
